نیایش، اتصال قطره به اقیانوس بی‌کران دریای رحمت الهی است که همیشه و همه‌جا پر است از نعمت‌هایی که انسان ذکاوتمند و مؤمن به رحمانیت خداوند، رزقش را از آن صید می‌کند. اگر انسان، صیاد قابلی باشد، در فرصت ماه مبارک رمضان این قابلیت را بیشتر نشان می‌دهد. رمضان ماهی است که پر است از دعاها و ذکرهایی که نیایش را برای همۀ افراد قابل دسترس‌تر می‌کند.

سحر سحر کتابی است به‌قلم حجت‌الاسلام‌والمسلمین علی رهبر که با قلمی روان و ادبی، دعای ابوحمزۀ ثمالی را تفسیر و توضیح داده است.

بخشی از کتاب سحر سحر

«اَللّـهُمَّ تُبْ عَلَیّ حَتّی لا اَعْصِیكَ» (خدایا! به من بازگرد تا هرگز تو را معصیت نکنم.)

گاهی لیاقت‌هایی از ما سر می‌زند که به‌دنبال آن‌، خداوند به ما توجه می‌کند و زمینه را برای اینکه دلمان را صاف کنیم و بدهی‌های زیادمان را بپردازیم و حسابمان را پاک کنیم، فراهم می‌کند. این را توبۀ اول خدا می‌گویند. به‌عبارت دیگر، ابتدا شایستگی‌هایی از خود بروز می‌دهیم و سپس، با زمینه‌چینی‌های خدا توبه می‌کنیم و به‌سوی او برمی‌گردیم و اعتراف می‌کنیم که گناه کرده‌ایم. خدا هم این بازگشت را می‌پذیرد. پذیرش دوم خدا را توبۀ دوم خدا می‌گویند. پس تابَ، یعنی برگشت. در قرآن تابَ برای خدا هم به کار رفته است: وَ عَلَى الثَّلاثَةِ الَّذينَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلاَّ إِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ. در این آیه آمده است که خدا به آن سه بنده، بازگشت تا آن‌ها هم به خدا برگردند و توبه کنند. این درخواست حضرت، در واقع، تقاضای توبۀ نصوح از خداست. توبۀ نصوح، یعنی وقتی توبه می‌کنیم، دیگر به گناه برنگردیم. توبۀ نصوح نشان می‌دهد که توبۀ ما قبول شده است. می‌گویند یکی از علامت‌های قبولی توبه این است که به‌راحتی به گناه برنگردیم.