جسیکا لاهی در کتاب ارمغان شکست از تجربیات هم‌زمان والدگری و مربی‌گری‌اش برای کودکان می‌گوید. او با ذکر نکات تربیتی، به‌ضمیمۀ داستان‌های مستندی که حاصل مشاهده‌های خود اوست، مخاطب را به‌سمتی می‌برد که شکست را مفیدترین ابزار تربیتی بداند. در این کتاب، مشخصات والدین کنترل‌گر و حامی استقلال بیان و در ادامه، روش تبدیل اشتباه‌های فرزندان به موفقیت در سنین مختلف تا رسیدن به مرحلۀ دانشجویی، به والدین آموزش داده می‌شود. از دیگر موضوعاتی که در این کتاب به آن اشاره شده است، همکاری والدین با مربیان مدرسه است. از آنجایی‌ که مدرسه جدی‌ترین میدان تمرین پذیرش شکست برای فرزندان است، در صورت توجه والدین و مربیان به آن، آثار مثبتی به‌دنبال دارد.

بخشی از کتاب ارمغان شکست

زمانی که انتظارات خود را برای فرزندان مشخص کردید، توضیح دهید تا زمانی که به مسئولیت‌هایشان عمل می‌کنند، به آن‌ها غُر نخواهید زد. اگر وظیفۀ دخترتان این است که سفره را بعد از وعده‌های غذایی و ظروف را قبل از قراردادن در ماشین ظرف‌شویی تمیز کند و فراموش کرده است، به ظرف‌ها دست نزنید. این همان زمانی است که لحظات تعلیم‌دهنده فرا می‌رسند. به او توضیح دهید تکه‌های غذا بلافاصله بعد از وعدۀ غذایی به‌راحتی از روی ظروف پاک می‌شوند و اگر این کار به بعد موکول شود، کار سخت می‌شود و ظروف تا موقعی که او آن‌ها را تمیز کند، روی میز باقی خواهند ماند.

این کار به خودداری‌های شما نیازمند است. کنترل‌کردن و غُرزدن، سریع‌ترین راه برای ازبین‌بردن انگیزه و همچنین ازبین‌بردن رابطۀ شما با فرزندانتان است. حتی اگر ظروف برای دو روز هم روی میز باقی ماندند، غُر نزنید و مداخله نکنید؛ امّا حضور داشته باشید و به حل مشکل کمک کنید. مربی والدین و نویسنده‌ای به نام ویکی هوفل این روش را «والدگری نوارچسبی» می‌نامد؛ زیرا برای اینکه زبانمان را نگه داریم و در لحظات یادگیری دخالت نکنیم، به نیرویی با قدرت نوارچسب نیازمندیم؛ مثل این است که نوارچسبی بردارید و خودتان را به یک صندلی ببندید و دست از کنترل‌گری و مداخله بردارید. مفهوم فرزندپروریِ حامیِ استقلال را گوشۀ ذهنتان نگه دارید و فرزندتان را حمایت کنید، نه کنترل. هیچ مداخله و یا اصلاحی، مگر وقتی که از شما خواسته می‌شود، جایز نیست. آخرین نکته اینکه اگر بعد از اینکه فرزندتان کاری را انجام داده که برایش رضایت‌بخش بوده، شما دوباره آن کار را از ابتدا انجام دهید، حتی اگر فرزندتان اتاق را ترک کرده باشد، او متوجه این کار شما خواهد شد. شما با این کار نه‌تنها بی‌کفایتی او را گوشزد می‌کنید، بلکه به او می‌گویید کاری را که با بی‌دقتی انجام داده، تمام می‌کنید. این درسی است که هم به‌خاطر خودتان و هم به‌خاطر او، نباید به او بیاموزید.

فرزندتان را به‌دلیل تلاشی که برای انجام کارهای خانه به کار می‌گیرد، تحسین کنید؛ به‌ویژه اگر او مجبور است مسئله‌ای را حل کند یا وظیفه‌ای را که خوب پیش نمی‌رود، به پایان برساند. وقتی پسرم را به‌دلیل گذاشتن ظرف‌ها در کابینت‌های بالایی تحسین کردم، می‌دانست او را به‌دلیل انجام آن کار تحسین نمی‌کنم؛ چون انجام آن کار را وظیفۀ او می‌دانستم. بلکه او را به‌دلیل تلاش بیشتر و عزم و استقامتی که در مواجهه با مانع نشان داده بود، تحسین می‌کردم.