جروبحث، تحقیر، نیش و کنایه، عیب‌جویی، سرزنش، محاکمه، ناسپاسی، واکنش سریع، مقایسه با دیگران، تهدید و دروغ، تنها تعدادی از ویروس‌های ارتباطی هستند که می‌توانند زندگی مشترکی را میزبان خود قرار دهند و تکثیر شوند. در علم زیست‌شناسی، ویروس‌ها را این‌گونه تعریف می‌کنند: با استفاده از امکانات سلولی میزبانشان تکثیر می‌شوند و گاه آن‌چنان سرعت تکثیرشان سریع است که سلول‌های میزبان در برابرشان تسلیم می‌شوند.

لازمۀ زیست موفق زن و مرد در کنار یکدیگر زیر یک سقف، این است: ارتباط سالم و ناسالم را از هم بازشناسند، بدانند چه عواملی باعث کدرشدن روابطشان می‌شود و چه مهارت‌هایی را باید بیاموزند تا اختلاف‌های روشی و منشی را با کمترین بحران حل‌وفصل کنند.

کتاب ویروس‌های ارتباط حاصل سی سال تجربۀ مشاوره‌های متعدد نویسندۀ کتاب با افراد مختلف است. مخاطب در این کتاب با تعریف ارتباط، انواع ارتباط بین زن و شوهر، شناسایی ویروس‌های ارتباطی بین همسران و بیان راهکارهایی برای ازبین‌بردن این ویروس‌ها آشنا شده و کتاب، او را در مسیر برقراری ارتباط سالم زناشویی یاری می‌رساند. نویسنده در این کتاب، با نقل داستان‌ها و روایت‌های کوتاه، مسائل را شفاف‌تر و قابل فهم‌تر می‌کند.

بخشی از کتاب ویروس های ارتباط

سومین ویروس ارتباط، نیش و کنایه و بیان جملات تلخ و زهرآلود برای مقابله یا انتقام ‌‌است که علت آن، دل‌خوری یا نفرت است. به‌عبارت دیگر، نیش و کنایه حملۀ کلامی ‌‌‌‌سوزنده به نقطه‌ضعف فرد، به‌صورت غیرمستقیم است. فرد ‌‌‌‌می‌‌‌‌خواهد دل پر خود را بر سر مخاطب خالی کند و نمی‌‌‌‌داند اگر او خالی شود، دیگری پُر خواهد شد و با این‌چنین روشی، جدال ادامه می‌یابد؛ چون بالطبع، فرد زخم‌خورده نیز واکنش نشان می‌‌‌‌دهد. به‌قول سعدی: «کلوخ‌انداز را پاداش، سنگ است»

نیش و کنایه هرگز موجب تأدیب نمی‌شود و سازنده نیست و ارتباط را تخریب می‌کند. متأسفانه برخی به داشتن این صفت زشت، افتخار هم می‌‌‌‌کنند؛ با این توجیه که «دهان مرا باز نکن. می‌دانی که اگر بگویم، درشت می‌‌‌‌گویم تا بسوزی». آیا این جملات اعلان جنگ نیست؟ این افراد از خود نمی‌‌‌‌پرسند که چه دهانی دارند که بازشدنش برای دیگران تهدید است. این توهین به خودشان است. نمی‌‌‌‌دانند درشت‌گویی و تلخ‌گویی و تکه‌انداختن، هرگز به‌معنای زیرکی نیست و قدرت پنداشته نمی‌‌‌‌شود. «هرگز در بدی با کسی نباید مسابقه داد؛ زیرا پیروزشدن در بدی افتخاری ندارد.» ارزش به این است که در خوبی‌‌‌‌ها قهرمان باشیم و پیشتاز همه. نمونه‌ای از مسابقه در بدی‌‌‌‌ها عبارت است از: فحاشی در مقابل ناسزاشنیدن، پرخاشگری بیشتر در برابر پرخاش، قهر طولانی در برابر قهر ساده، رهاکردن مسئولیت خویش در برابر بی‌مسئولیتی و بی‌نظمی بیشتر در مقابل شلختگی.